Tarih MÖ 300'ler.

Atina'da Akademi'de bir ders saati.

Geniş omuzlu, atletik yapılı, kıvırcık saçlı, ak sakallı  bir hoca öğrencilerine hayat dersi veriyor.

Herkes pür dikkat.

Konuşan bilgelerin bilgesi.

Akademinin kurucusu.

Sokrates'in öğrencisi.

Yunanlılar Platon(geniş omuzlu) dediler ona.

Müslümanlar ise Eflatun.

Derste öğrencilerinden Aristo sordu.

-İnsanoğlunun sizi en çok şaşırtan davranışları nelerdir?

Platon önce bir düşündü..

"O kadar çok ki" dedi..

Ardından sıraladı.

-İnsanlar çocukluktan sıkılır ve hemen büyümek ister. Ancak büyüyünce de çocukluklarını özlerler..

-Para kazanmak için dünyadan koparlar, sağlıklarını yitirirler. Ancak bozulan sağlıklarını geri almak için para öderler.

-Yarından endişe ederken bugünü unuturlar. Bu yüzden ne bugünü, ne de yarını yaşarlar.

-Ve en önemlisi hiç ölmeyecek gibi yaşarlar. Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler.

Platon sözlerini bitirince Aristo  ikinci soruyu sordu.

-Peki siz  ne öneriyorsunuz?

Platon bu kez düşünmeden yanıtladı.

- Kimseye kendinizi sevdirmeye kalkmayın, sadece kendinizi sevilmeye bırakın.

-Mutluluk "en çok şeye sahip olmak" değildir. Gerçek mutluluk "en az şeye" ihtiyaç duymaktır.

O yüzden paranın pulun, malın mülkün, zevkin sefanın değil, gerçeğin peşinden koşun.

Aristo "En az şey nedir acaba?" diye kendi kendine mırıldandı.

Aradan 30 yıl geçti.

Platon ölmüştü.

Öğrencisi Aristo büyümüş, bilge olmuştu.

Akademinin bir numaralı hocası artık oydu.

Bir derste öğrencisi Aleksandros (Büyük İskender) sordu.

-Hocanız Platon'u seviyor muydunuz?

Aristo yanıtladı.

-Platon'u çok seviyorum ama gerçeği daha çok seviyorum. Çünkü gerçek beni mutlu ediyor.

Aleksandros tekrar sordu.

-Peki gerçek mutluluk nedir?.

Aristo gülümsedi.

-Gerçek mutluluk kendi kendine yeter olmaktır.

Mutsuzluğun nedeni hayal kırıklıkları değil, yaşanması mümkünken, yaşanılamayan mutluluklardır.