Mitolojik bir hikayeydi onunkisi.

Thaumas ile Elektra’nın kızıydı.

Rengarenkti.

Işıl ışıl.

Teninde doğanın her rengini taşırdı.

Ona bakanın içi mutluluk dolardı.

İris koydular adını.

Antik Ege’de “Gökkuşağı” demekti.

Tanrıların tanrısı Zeus ile Tanrıçaların kraliçesi Hera onu cennete aldılar.

Görevi gökyüzünden yeryüzüne haber taşımaktı.

Hep mutlu haberler getirirdi.

O yüzden “cennetin gözü” diye anılırdı.

Latinceye “cennetin gözü” kelimesinin Iris olarak geçmesinin nedeni oydu.

İnsanlardaki gözbebeğine “Iris” denilmesinin nedeni de buydu.

Yıllar sonra Tanrıça İris gökyüzünde ölünce yeryüzünde çiçek olarak dünyaya geldi.

Yine rengarenkti.

Yine ışıl Işıl.

İris Çiceği dediler adına.

Ya da süsen çiceği.

Bir çok dinde kutsal sayıldı.

Kralların taçına, papaların şapkalarına sembol oldu.

Aynı zamanda sanatçıların da ilham kaynağıydı.

Van Gogh’un en çok çizdiği çiçekti İris.

Karantina günlerinden geçiyoruz.

Mikroskopik bir virüs hepimizi evlere kapattı.

Bir anda dünyamız karardı.

Şaşkınız.

Korkuyoruz.

En kötüsü de umutsuzuz.

Ama bak hele.

Dağlarda, tepelerde gürül gürül bir bir hayat var.

Doğa canlandı bu günlerde.

Belki de insanoğlu evinde diye.

İrisler açtı bile.

Rengarenk açtılar yine.

Gökkuşağı gibi açtılar.

İlahi bir güce inanmıyor olabilirsiniz.

Ama doğaya inanın.

İrisler doğadan haber getiriyor belki de.

Ve belki de diyorlar ki;

“Ey insanoğlu, elbet yeneceksin bu virüsü.

Doğa herseyinin ilacıdır, virüsün ilacı da bu doğadadır.

Yeter ki, sen doğayla barış, kendinle barış ve diğer insanlarla barış. 

Yardımlaş, paylaş. 

Eski günlerine, özüne dön. Kurtuluş yok tek başına.

Ya hep beraber, ya hiç biriniz.”