1943 yılının ilkbahar aylarıydı.

İkinci Dünya Savaşı günleri.

Yunanistan'ı işgal eden Nazi Almanyası, Rodos ve Simi adalarını da ele geçirmişti.

Kaçan kaçanaydı.

Kaçanlar en yakın yere, Datça'ya sığınıyordu.

Aralarında asker kaçakları da vardı.

Bir günde Palamutbükü'ne 300 kadar İtalyan, 60 kadar da İngiliz askeri sığınmıştı.

Datçalılar asker kaçaklarına kucak açmıştı.

İtalyanlar'ı köyün camisine, İngilizler'i de ilkokuluna yerleştirdiler.

Köy bekçisi Süleyman Çete, ev ev dolaşıp sığınmacılar için ekmek ve yiyecek topluyordu.

Köylüler sığınmacıların ihtiyaçları karşılamaya çalışıyordu.

Kaçaklar hep korkulu gözlerle bakıyordu etrafa.

Gökyüzünde bir uçak sesi duyulduğunda İtalyan ve İngilizler panik halinde ara sokaklara gizleniyordu.

İtalyan sığınmacıların arasında bir kadın vardı.

Kucağında bir çocuk.

Bir tane de karnında.

Sürekli "Yannimu! Yannimu!”  diye çırpınıyordu.

Bağırmaktan sesi kısılmıştı.

Ağlamaktan gözleri kan çanağıydı.

Köy halkı neden ağladığını bilmeden, merak ve üzüntü içinde kadını izliyordu.

Bir kaç kişi koluna girip, Hüseyin Çavuş’un bahçesindeki evin boş bir odasına götürdüler.

Sonra İtalyanca bilen birini buldular.

Sordular kadına, "derdin ne?"

Anlattı.

O anlattıkça, olay anlaşıldı.

Meğer  İtalyanlar'ın bazıları karşıdaki Tilos Adası'ndan kayıklarla kaçmışlar Datça'ya.

Yolda kayığın biri kaybolmuş.

Kadın, "onlar öldü, boğuldu" diye ağlıyormuş.

Haberi duyan köylüler kadının üzüntüsüne ortak olmuştu.

Ancak, bir kaç gün sonra güzel bir haber geldi.

Battı sanılan kayık Bozburun'a çıkmıştı.

Bir anda Türkler, İtalyanlar ve İngilizler büyük bir sevinç yaşadı.

O zamanlarda hergün 10-20 kaçak Datça'nın köylerine sığınıyordu.

Köylüler sığınmacıların yardımına koşuyordu.

*.  *.  *

Çeşme Köy'ün yerlilerinden Cahit Çete böyle anlatmıştı o günleri Datça Yerel Tarih Derneği Başkanı rahmetli Nihat Akkaraca’ya.

Yıl 2018.

Aradan 75 yıl geçmiş.

Merak ediyor insan.

Yarın 200 Suriyeli mülteci Datça’ya sığınsa ne olur acaba?