Siz o günleri de o günlerin değerlerini de bilmezsiniz...
Onlar genelde, naif bir çocukluk yaşadı. Paranın pulun elden ele dolaşmadığı, ortalığa saçılmadığı, en
fakir ile en varlıklı arasında öyle pek de bir farkın olmadığı yıllar...
Babalarından harçlık isterken, babalar onlara “al cebimden” demezdi. “Pantolonumu getir” derdi,
baba harçlığı eliyle verirdi. Baba pantolonuna elleri uzanmadığı gibi, anneleri bile o cebe el atamazdı.
Para, bir yaşam aracıydı sadece.
Çoğu, televizyonsuz yılları yaşadı. Telefonsuz, bilgisayarsız... Dumanla haberleşmeseler de bir mektup
Ankara’dan İstanbul’a bir haftada varırdı.
Sabır, onların ortak adıydı...
Çoğu asil, mütevazı, adaletli, kanaatkardı...
Ülkeyi onlar yönetseler, bu günleri yaşamazdık birimiz bile.
Bugünün emeklilerinden sözediyorum... Yıllarca çalışıp, çalışırken primini ödemiş, bu günleri için
yatırım yapmışlardı.
Devlet baba, önceleri pastadan haklarını verdi... Karınları doydu, ihtiyaçları giderildi, tatil bile
yaptıkları günler oldu.
Ne olduysa son yılda oldu... Giderek küçüldü gelirleri... Maaş diye aldıkları günden güne alışverişte
gücünü yitirdi...
Ve Temmuz 2023’te geldikleri nokta, yokluk, açlık, hiçlik oldu...
Yıllardın adaletine sığındıkları devlet baba, artık onları neredeyse yok sayma noktasına geldi...
“Asgari” dediği geliri belirleyen devlet baba, emeklilerine “asgari” soluk almanın dışında bir şey
vermez oldu.
Memuruna gelince “seyyanen” kavramını hayata geçiren devlet baba, emekliye geldiğinde eşitlik
ilkesini unuttu...
Emekliye “maaş” diye sunulanlar, maaşın dışında her şeye benzedi...
Emekli, açlığı tanıdı mesela... Isınamadığı soğuk geceleri tanıdı... Semt pazarlarının artıklarının tadını
yaşadı... Ev kiralarının uzay roketiyle fırladığı, her verginin vergisinin olduğu bir ortamda çaresizliği
tanıdı...
Ellerinde bir naiflikleri, bir asaletleri kalsa iyiydi...
Ama ellerinde bir garibanlıkları, bir sefaletlikleri, bir açlıkları kaldı...