“Sorgu birliklerinde çalışanların çoğu sadist değildir. Ben de değildim. Başlangıçta çoğu benim gibi normal kimselerdi. Fakat şartlar, başka insanlara işkence etmek için gerekli değişimi bizde yarattı. Önce sadece bilgi almak için esiri dövüyorsunuz. Sonra cevap vermeyişine kızıp hiddetinizden vuruyorsunuz. Nihayet, bunu söylerken utanıyorum ama zevk için dövmeye başlıyorsunuz.”
Bir “Sorgu Birliği”nde görevli er Peter Martinsen’ın bu sözleri 3 Ocak 1968 tarihli Nouvel Observateur’da yer alıyordu. Felix Greene “Vietnam Vietnam”da soruyordu: “…Ey Amerikalılar! Ne hale koydu sizi bu Vietnam?”
“İki şey var ancak ölümle unutulur;” diyor ozan, “anamızın yüzüyle, şehrimizin yüzü.”
Sözlüklerde çocuğu olan kadın, anne karşılığında özetlenen “ana” ile ilgili yüzlerce terim, deyim ve kavram bulunuyor. Bunlardan en güzeli ise annelik duygusunu, ana sevecenliğini anlatmaya çalışandır: “Ana yüreği”
Ana yüreği taşıyan analar için söylenmiştir şu dizeler:
“Annem, benim güzel annem / bir solukluk izin ver / Analık hakkınla bağlama beni / aşk dedim, sevda dedim / elimde gençliğim vardı / onu verdim / neyleyim…”
Ana yüreği taşıyanlar için söylenmiştir şu dizeler:
“Analardır adam eden adamı / aydınlıklardır önümüzden gider / sizi de bir ana doğurmadı mı? / analara kıymayın efendiler…”
Ana yüreği taşıyan analar için söylenmiştir şu dizeler:
“Ayıklasam dizelerimden / acıyı, ölümü, şu duvarların nemini / kirli gömleğimi kokluyormuş annem / koklasın şiirimi sıcak ekmek gibi…”
Kaybedenlere yine saldıranlara “Sizi de bir ana doğurmadı mı?” diye haykırmak istedim
Ey saldıranlar! Ne hale koydu sizi bu kaybedenler?
“Ana yüreği” taşıyan analardan, yitirdiklerimizin gözlerinden, “ana yüreği” taşıyan analardan, yaşayanların ellerinden öperim.
“Ana yüreği” taşıyan “Cumartesi Anaları”nın yüreklerinden öperim.