1913 yılıydı..
Amerika Birleşik Devletleri Posta Kurumu USPS (U.S. Parcel Post Service) ilginç bir karar almıştı..
20 kilogramın altında herşey gerek trenle, gerekse posta arabalarıyla adrese teslim edilecekti..
Buna çocuklar da dahildi..
Evet çocuklar..
20 kilonun altındaki çocuklar..
Çocuklar tıpkı bir mal gibi postahaneye verilecek, postacılar da bu çocukları istenilen adrese teslim edecekti.
Uygulama ilgi gördü..
Postacılar, bir paket gibi çocukları adrese teslim etti.
Bu adres bazen anneanne, bazen dede oluyordu..
Bazen de amca..
Genelde yetim çocuklar postalanıyordu..
Amerika Birleşik Devletleri Posta Kurumu taşınacak çocuğun giysisine bir pul yapıştıyor ve pulu damgalıyordu..
Postacılar, çocukları zarf çantasına koyuyor gidecekleri adrese bırakıyordu.
Böylece onlarca çocuk uzaklarda yaşayan akrabalarına ulaştırıldı..
Posta çocukları toplumda olağan hale gelmişti..
Bu ilkel uygulamaya kimse karşı çıkmıyordu..
Çocuklar anneden babadan ayrı güvensiz bir ortamda bir kargo gibi taşınıyordu..
Uygulama yaklaşık iki yıl sürdü..
Sonunda Mary isimli bir aktivist anne isyan etti..
Çocuklar mal değildi..
Bir paket gibi taşınamazdı..
Haykırdı..
"Hayır" dedi, "Hayır!"
Kapı kapı dolaştı..
İmza topladı..
Kısa sürede bir "Hayır" yüz "Hayır" oldu..
Sonra binlerce "Hayır"
"Hayırcılar"ın İmzaları gazetelere ulaştırıldı..
Sonunda Amerika Birleşik Devletleri Posta Kurumu, tepkilere boyun eğmek zorunda kaldı..
Böylece "Posta Çocukları" uygulaması son buldu..
"Hayır"cılar tüm çocuklar adına, yani ülkenin geleceği adına büyük bir zafer kazanmıştı..

*. *. *

Psikologların saptamasıdır..
"Hayır" diyebilmek zordur..
Bugünlerde çok daha zor..
Zor zamanlardan geçiyoruz..
Ama unutulmamalı..
ÖnemIi oIan zor zamanda koIay yoIu seçmek değiI, önemIi oIan zoru başarabiImektir..
Zoru başarın.
"Hayır"lı haftalar..

(Sedat Kaya, Datça)
13 Şubat 2017