Bazı insanlar vardır.

Büyüdükçe büyürler.

Balon gibidirler.

Şiştikçe şişerler.

Yanlarından geçilmez.

Odasına kapı çalmadan girilmez.

Buz gibidirler.

Burunları Kaf Dağına erer.

Zirveye kocaman puntolarla yazılır isimleri.

Ama dağların zirvesi buzlu olur.

..Ve güneş doğduğunda, zirveye yazılan o isimler buz gibi erir,  yok olur.

*.   *.  *

Bazıları da vardır ki, büyüdükçe küçülürler.

Makamla, koltukla, apoletle değil.

İsimleriyle yaşarlar.

Yürekleriyle tanınırlar.

İsimleri gönüllere öyle kazınmıştır ki, 

ne güneş silebilir, ne fırtına, ne boran.

Küçüldükçe büyürler.

*.   *.   *

Ben mesleğe 1980'de İzmir Milliyet'te başladım.

Stajyerdim.

İlk görevim bir okul maçıydı.

O günlerde gazeteler "Okul Spor Yurtları Müsabakaları"na özel ilave yapardı.

Milliyet'in ilavesi İstanbul'da basılırdı.

Maçların sonuçlarını, yıldız tablosunu, haberleri İstanbul'a telefonla bildirirdik.

Heyecanla maçı izledim.

Sıra İstanbul'a bildirmeye geldi.

Milliyet Gazetesi'nin spor servisini aradım.

Karşımda tok bir ses.

-Alo Nezih Alkış ben.

Nutkum tutuldu.

Dilim damağım kurudu.

-Şey abi, ben İzmir'den Sedat Kaya. Okul maçı verecektim, sizi rahatsız ettim.

-Daktilonun başındayım, yazdır oğlum.

-..........

-Hadi bekliyorum, ver haberi.

Kekeleyerek verdim.

Sadece maçın yıldız tablosunu değil, heyecandan en az 2-3 kilo da verdim.

Ve altıma kaçırmadığıma  şükrettim.

Çünkü o günlerde Nezih Alkış, rahmetli Namık (Sevik) abinin yardımcısıydı..

Bab-ı Ali'de efsaneydiler.

Biri spor müdürü, diğeri yardımcısı.

Benim gibi çömezler için ulaşılmazdı.

Biz öyle sanıyorduk.

Oysa bir telefon kadar yakınmış.

Nezih abi geçti daktilonun başına, benim söylediklerimi yazdı.

Koskoca Nezih Alkış, stajyer Sedat Kaya'nın haberini aldı.

Ertesi gün gazeteye baktım.

İmzamı da koymuştu.

"Sedat Kaya İzmir'den bildiriyor."

*.   *.   *

Dedim ya bazı insanlar büyüdükçe küçülür.

Apoletle yaşamazlar.

İsimleriyle ve yürekleriyle yaşarlar.

Nezih abi ismiyle yaşayanlardandı.

Muhabir, istihbarat şefi ve spordan sorumlu müdür.

Hiç farketmedi.

Hiç değişmedi.

İnsanlığıyla, haberciliğiyle, mütevazılığıyla hep aynı kaldı.

Yüreklerde taht kurdu.

*.  *.   *

Gazetecilik dönemimde kısa bir süre birlikte çalıştım.

Az zamanda, çok şey öğrendim.

Sonra Show-Tv'de yollarımız kesişti.

O bizim ağabeyimizdi.

Herşeyi ona danışırdık.

Sabah hepimizden önce işe gelir, istihbarat yapar,

gazeteleri tek tek okur, notlar çıkarırdı.

Gündemi bize bir bir  sayardı.

Yol gösterir, yönlendirirdi.

Çok atlatma haberde onun katkısı büyüktü.

*.  *.  *

Nezih Alkış bizim mesleğin amiraliydi.

Kılcal damarlarına kadar haberciydi.

Ama önce insan, sonra gazeteciydi.

Babıali'nin en güzel abisiydi.

Sadece sayfalarda değil,  yüreklerde de manşetti.

Örnekti.

Tecrübeydi.

Saygındı.

Efsaneydi.

Nezih Alkış, spor yazarlığının gurur abidelerinden biriydi.

Şimdi öğrendim.

Kaybetmişiz.

Üzüntüm derin.

Çok derin.

Ama bir tesellim var.

Efsaneler ölümsüzdür.

Yarın gazetelerde çıkan haberlere inanmayın.

Spor basınında Nezih Alkış ölümsüzdür.