Çocuklarım.
Bu kelimeleri yazarken adlarınızın üstüne göz yaşlarım damlıyor.
Bir daha hiç karşılaşmayacağız.
Ah, sevgili çocuklarım, nasıl içten, derinden seviyor sizi babacığınız. Sevdiklerimize yaşamakla gösteririz sevgimizi ve gerektiğinde sevdiklerimiz için ölmekle de gösterebiliriz sevgimizi…
Benim hayatımı ve doğal olmayan haksız ölümümü başkalarından öğreneceksiniz.
Babanız, özgürlük ve mutluluk uğruna gönüllü olarak canını vermiş bir kurbandır.
Size miras olarak şerefli bir ad ve tamamlanacak bir görev bırakıyorum…
Onu koruyun, bu yolda yürüyün. Kendinize karşı doğru olun, o vakit başkalarına karşı sahte olamazsınız.
Yaratıcı, uyanık ve neşeli olun…
Anneniz!.
O kadınların en yücesi, en şereflisidir.
Onu sevin, sayın ve öğütlerine uyun.
Çocuklarım, değerli varlıklarım; bu mektubu yalnız sizin için değil, daha doğmamış çocukları için ölen bir çok kişinin ölüm yıldönümlerinde de okumanızı istiyorum.
Yavrularım, elveda.”
Albert Persons,
11 Kasım 1887

*. *. *

Tarih 1886'ydı.
Amerika'da kapitalizm emekçilere sülük gibi yapışmıştı.
Günlük çalışma süresi 14-15 saatti.
İşçilerin hiç bir sosyal hakkı yoktu.
Şirketler büyüyor, emekçi sınıfı ise ezildikçe eziliyordu.
Şikago'da dört delikanlı çıktı ortaya.
Albert Persons, Adolph Fischer, George Engel ve August Spies.
İşçileri örgütlediler.
Günlük çalışma süresinin 8 saate inmesini istediler.
1 Mayıs 1886'da görkemli bir miting düzenlediler.
Mitinge 500 binden fazla işçi katıldı.
Kitlesel eylemler başladı,
İşçilerin hak arayışı Amerika'nın diğer sanayi kentlerine sıçradı.
İlahlar kızdı.
Sermaye ve onun güdümündeki devlet bir düşman bulmalıydı.
Buldu.
Şikago'da işçileri örgütleyen dört genç tutuklanıp, cezaevine kondu.
Suçları canilikti.
İdamla yargılandılar.
Mahkemede, pişman olduklarını açıklamaları halinde afedilecekleri söylendi kendilerine.
Hiç biri kabul etmedi.

*. *. *

1 Mayıs, emeğin 132 yıllık 

bir mücadele geleneğidir.
Bu yıl Korana belası nedeniyle meydanlara çıkamazsak bile yüreklerde kutlanmalıdır..